Dziecko to nie samobójca!

Małoletnie egzemplarze mam w domu dwa. Całkiem różne. Z innymi potrzebami, inną wrażliwością, innym poczuciem własnej wartości, innymi zdolnościami i sprawnością fizyczną. Dwa skrajnie skrajnie różne egzemplarze, należałoby dodać.
Natura chyba jednak wiedziała co robi, bo dzieć starszy jest spokojny i nie kręcą go w ogóle akrobacje. Jako malucha trzeba było go namawiać do korzystania z placu zabaw i tłumaczyć miliony razy, że nie stanie mu się krzywda. W międzyczasie pojawił się dzieć drugi. A dokładnie - druga. Najlepszy na świecie dziadek określa ją mianem "wybij okno". I to chyba najtrafniejsze określenie. Niezwykle sprawna fizycznie, niczego się boi, wszędzie wlezie, wspina się na wszystko, skacze po meblach i nie tylko po meblach - po wszystkim skacze, biega, czołga się, galopuje (tak, bo to rasowy koń jest - albo gepard w zależności od humoru), a przy tym niemal cały czas gada. Takie widoki, to normalka:

Pierwszy raz, kiedy osłupiałam i nie wiedziałam co mam robić, miał miejsce, gdy Córka miała około roku. Zostawiłam ją w pokoju, bawiącą się na podłodze, i wyszłam do kuchni jedynie po picie. Gdy wróciłam po dosłownie kilkudziesięciu sekundach, Córka wisiała na meblach na wysokości około półtora metra. I chyba dobrze, że zaniemówiłam i osłupiałam, bo gdybym krzyknęła, pewnie przestraszona Córka rypnęłaby na podłogę. 

Za każdym razem, w takiej sytuacji, nauczona już doświadczeniem, staram się reagować spokojnie, przypominając sobie własne dzieciństwo. Sama wspinałam się na drzewa, chociaż nie byłam tak sprawna. Byłam raczej długim, chudym i ciapowatym dzieckiem. A żyję. Mało tego, pamiętam, że jako kilkulatka biegałam z innymi dzieciakami po budowach, skałkach i innych niebezpiecznych miejscach. Że potrafiliśmy zebrać kupę skoszonej trawy, ułożyć ją pod ścianą budynku i sprawdzać, kto na nią skoczy z wyższego piętra. Zdarzały się złamane ręce i nogi, owszem - ale chyba nie jakoś szczególnie często. A przede wszystkim, wychodziliśmy na podwórko sami, bez rodziców. Pilnowaliśmy się wzajemnie. Gdy przypomnę sobie moje uczucia i emocje z tamtego czasu - pamiętam, jak pokonywałam lęk chodząc po gzymsie na wysokości pierwszego piętra, ale pamiętam również swoją ostrożność. Gdy czułam, że nie dam rady czegoś zrobić - nie robiłam tego. Nie wspinałam się wyżej, nie próbowałam zeskoczyć, nie podejmowałam zbytniego ryzyka. 

Myślę, że dokładnie tak samo jest z naszymi dziećmi. Nasze dzieci także mają swój rozum - a nam dorosłym pozostaje im zaufać. Wczoraj, gdy zobaczyłam dzieci tak wysoko na drzewie, najpierw się przestraszyłam. Tym bardziej, że chłopiec, którego widać najwyżej - to synek znajomej, będący pod moją opieką w tamtej chwili. Jednak postarałam się opanować - pogratulowałam dzieciom wyczynu, zrobiłam zdjęcie i poprosiłam, aby ostrożnie zeszli. Pękali z dumy do końca dnia. Ja również. Na całe szczęście jedyną reakcją mojej znajomej na widok tego zdjęcia było pytanie: "a co? wyżej się nie dało?". 

Mało tego, takie wyczyny są naszym dzieciom niezwykle potrzebne i mają wpływ na ich rozwój. Świadomość swojego ciała w przestrzeni oraz rozwój zmysłu równowagi są ściśle powiązane z ogólnym rozwojem mózgu. Dzieciaki sprawniejsze fizycznie osiągają lepsze wyniki w nauce. Dzieci, które mają szansę rozwijać swoją koordynację podczas tego typu zabaw, rzadziej mają problemy z dysleksją. A nam, dorosłym, pozostaje jedynie przezwyciężyć swoje lęki i starać się wspierać małych kaskaderów w ich rozwoju. Zaufajmy dziecku i nie traktujmy go jak potencjalnego samobójcy ;)

A tak ucina się komentarze innych ludzi ;)