ludzie są "gópi" ;)

hmmmm, postanowiłam lubić ludzi. Bo tak podobno jest łatwiej w życiu :) Ludź też człowiek w końcu...

No właśnie. Od dziś szukam odpowiedzi na pytanie: dlaczego ludzie są fajni.

A poza tym - dużo się dzieje w naszym życiu ostatnio. Weekend spędziliśmy w Gródku nad Dunajcem. Było cuuuudownie. O tak było:

Zdjęcie zrobione przez szkła okularów:

I z takimi klimatami Was zostawiam :D

nieomylny, czyli "Rozmowy z Młodym"

jakoś tak ostatnio wychodzi, że teoretycznie nic nie robię, a jednak cały czas coś robię. Są jednak tacy, którzy teoretycznie robią wiele, a praktycznie:

Praktycznie, też robią wiele ;) Więc czasem mogą odpocząć :D

piwo

Nie czytajcie córkom baśni!

Każda mała dziewczynka marzy o tym, aby być księżniczką. (Chociaż znam taką jedną, która twierdzi, że jest Mustangiem i w nosie ma księżniczki.) Czy aby na pewno? Czy nie w tym "odrobiny" naszego wpływu? Zastanówmy się, czym karmimy nasze córki odkąd tylko zaczynają co nieco rozumieć. Baśniami i filmami Disney'a, opowiadaniami o uroczych, szczęśliwych dziewczętach. Zastanawialiście się kiedyś, czy model kobiety, który przekazujecie w ten sposób córkom jest właściwy? Typowa baśniowa księżniczka to dziewczynka o nieskazitelnej urodzie, z całą pewnością bez nadwagi, otoczona brzydkimi, grubymi, pryszczatymi, strasznymi przyrodnimi siostrami, macochami tudzież wiedźmami, ale także dobrymi, żyjącymi w blasku mężczyznami, którym wybacza się złe wybory. Pokazujemy naszym dzieciom, że akceptowalni są tylko ładni ludzie, uczymy lęku przed brzydotą i odmiennością. Dziewczynki widzą, że najważniejsze jest bycie piękną, oraz że właśnie w ten sposób wywalczą sobie wspaniałego faceta. Muszą współzawodniczyć z innymi kobietami, ale nie mogą tego robić głośno i oficjalnie. Najważniejsze są skromnie spuszczone oczy. Z mężczyznami walczyć i współzawodniczyć nie muszą, bo Ci z założenia są wspaniali i oczywiste jest, że potrzebują dodatku w formie równie wspaniałej księżniczki.

Księżniczka taka musi być dobra, grzeczna, pokorna i miła dla wszystkich. Musi po cichu przyjmować zły los i cierpienie, i nie może nawet myśleć o zemście, bo wtedy, o zgrozo, żaden książę jej nie zechce. Przecież najważniejszym życiowym celem księżniczki jest posiadanie męża. Jakiegokolwiek - mężczyźni w baśniach są w większości wspaniali i szlachetni. Jeżeli popełniają błędy, to są im one wybaczane. Są tak cudowni, że księżniczki powinny mdleć z wrażenia na samą myśl o nich. Ale, ale... jeśli tylko taka panna zacznie marzyć o miłości, to pozostają jej tylko marzenia. Przecież dziewczyna, która goni za chłopakiem to w ogóle jest fuj, odrażająca rozpustnica i cholera wie co jeszcze najgorszego.

Czy nie jest przypadkiem tak, że małe dziewczynki marzą o byciu księżniczkami z pobudek jakże egoistycznych, jak piękne suknie, bale, pałac i posiadanie własnego kucyka? A to my, dorośli, sprzedajemy im całą tą zgniłą otoczkę? Gdyby tak zacząć pokazywać naszym córkom kobiety silne, nie zdominowane przez świat mężczyzn? Pokazywać, że liczy się nie tylko uroda, ale przede wszystkim mądrość i intelekt? Księżniczki co prawda kochają czasem wszelkich "Quasimodów", ale... hmm.... z litości i chęci uwiarygodnienia faktu ich nieskazitelności. Gdyby tak pokazać córkom, że związek z mężczyzną nie powinien być ich głównym celem życiowym, oraz że nie powinny się załamywać, gdy coś pójdzie nie tak. Że nie powinny przyjmować złego losu z pokorą, ale stanąć i walczyć o zmiany? Że chęć posiadania czegoś i osiągnięcia celu za sprawą własnej pracy nie jest niczym niewłaściwym? 

Czytacie córkom baśnie? Które z nich uczą prawdziwego życia? Zastanawialiście się nad ich rolą w wychowaniu?

dodatek ;)

Ach... urzędy!

Czy tylko ja mam takie odczucia, czy sam tytuł brzmi tak groteskowo, że więcej już właściwie nie potrzeba ;)

A poza tym mam dzisiaj urodziny, proszę zatem o wybaczenie nieobecności w ostatnich dniach. Się dzieje u mnie :D Nie tylko urodzinowo.

PS. obiecuję nadrobić czytanie w najbliższym czasie ;)

Nie zdążę!!!!!

Mam taką pewną cechę, która nazywa się "wymyślanie sobie zajęć". Żeby nie było nieporozumień, od razu zaznaczę, że wymyślam sobie tylko zajęcia przyjemne. Ale zawsze jest ich mnóstwo. I ostatnio nie nadążam.
Obowiązki zeszły na dalszy plan, a ja analizuję maile i próbuję sobie jakoś poukładać rzeczy, które sobie zaplanowałam. Póki co jednak:

Anna L. dla innych 3

Jak zwykle nie zdradzę kto to ;)

Albo zdradzę: Aleksander odkrywa KLIK

Ale za to zaproszę Was tu: Mamo, tato, zabierzcie mnie do lasu!!! KLIK. Odnajdziecie tam więcej naszej rodziny, a także pewnego jeża. A do tego konkurs ;) Klikajcie, czytajcie, udostępniajcie i wygrywajcie ;)

O takiego jeża:

sprzątanie szafy w taki dzień to głupi pomysł

Nie dość, że człowiek zdołowany tym co za oknem, to jeszcze zdołowany wielkością swojego tyłka po próbie przymierzenia starych ciuchów. Nie sprzątajcie szafy w deszczowy dzień!

trawa i ekstaza

I nie mam tu na myśli ziół. Żadnych ziół. I żadnych tabletek. Mam na myśli zwykłą trawę z dodatkiem chodnika, kredy do rysowania, kwiatów na wianek, drzewa i odrobiny błota na pupie.

Dzień dziecka wczoraj był? Był! A w Krakowie była parada smoków. Więc się wybrałam z dziećmi na smoczą paradę.
Ale od początku. Na początku był chaos. A właściwie to byłam ja, biegająca po mieszkaniu i wykrzykująca co chwilę jakieś polecenia. Na przykład: Załóż bluzkę! Zostaw tego konia i w końcu się ubierz! Jak się zaraz nie ruszycie to się spóźnimy! No wstań z tego łóżka! Jak nie wstaniesz, to ja Cię wstanę za chwilę! Jak to nie jesz śniadania? Załóż w końcu tą bluzkę!!!
Bo chociaż umówieni byliśmy na 11:30, to istniała realna szansa, że nie dojedziemy na czas. O 10:30 Córka jeszcze spała.
Ale udało się. Wyszliśmy w miarę spokojni, przybyliśmy na miejsce, zameldowaliśmy się reszcie towarzystwa i udaliśmy się na poszukiwanie śniadania, tzn. obwarzanków. O 11:45 spokojnie zajęliśmy miejsce przy ulicy Grodzkiej.
Potomstwo rozsiadło się wygodnie na ulicy, a ja zdusiłam w sobie przekleństwo. W głowie rysował mi się obraz często spadających na tę ulicę końskich ekskrementów. Bo to przecież takie fajne latem w upale przejechać się dorożką po rozpalonym bruku centrum Krakowa. Turyści to uwielbiają, a na czas urlopu można wyłączyć empatię w stosunku do zwierząt. Ale ja nie o tym. Ja chciałam o nowych spodniach Córki. Bo Córka ma to do siebie, że spodnie są u niej jednorazową częścią garderoby. Za każdym razem po kilku godzinach noszenia uzyskują otwory wentylacyjne na kolanach. Chodzi więc bida w spodniach z wywietrznikami, tudzież łatami jak mnie dopadnie szał naprawiania. Miała za to jedne nówki nieśmigane w szafie, trzymane tam na okazję wyjścia na miasto. Jej jest obojętne jak się prezentuje, ale ja nie chciałabym zostać posądzona o zaniedbywanie potomstwa. Tym bardziej, że do ludzi szliśmy. Aby nowe spodnie nie cieszyły zbyt długo matczynego wzroku, Córka najpierw wytarła nimi kostkę brukową.

Następnie wtarła w kolana odrobinę kolorowej kredy:

Przełamanie nudy i monotonii aranżacji nastąpiło poprzez dodanie motywów trawiastych

A idąc tropem natury, postarała się o odbicie faktury kory drzewnej:

To jednak było dla niej stanowczo za mało. Aby zapewnić swej rodzicielce odbiór dzieła na odpowiednim poziomie emocjonalnym, zjechała na tyłku z górki, uzyskując spektakularną plamę błotną:

Odplamiacz z Biedronki prawie dał radę. Jak człowiek zmruży oczy, to może spokojnie uznać spodnie za względnie czyste.

Ach, a na koniec smaczek. Rozmowa między mną, Córką, a dzieckiem obcym:
- Mamo, patrz jak strzelam z łuku! Jak Królowa Łucja!*
- Albo jak prawdziwa Amazonka!
- A ja jestem prawdziwy Amazoniarz! (dodał chłopiec obok)
(*niezorientowanych odsyłam do Narnii - my aktualnie jedziemy 6 tom)

I na sam koniec (oj, oberwie mi się za to):

Panie i Panowie, oto Duży w wersji VIRGIN:

 Nie pytajcie czemu wianek ma na nosie :D

PS. i ciasto było. Z bitą śmietaną i mascarpone.