Aborcja

Gdy rok temu rozmawiałam z Robertem na temat aborcji, byłam zwolenniczką liberalizacji przepisów. Byłam przekonana, że usunięcie ciąży, jest tak straszną decyzją dla kobiety, że żadna z nas nie zdecydowałaby się na ten krok, gdyby nie jakieś ogromne nieszczęście. Mówiłam to jako matka dwojga dzieci. Całkiem niedawno zobaczyłam na ekranie urządzenia do usg 3d moje trzecie dziecko. Machało rękami, nogami, podskakiwało, reagowało na mocniejsze ruchy głowicy ultrasonografu.
Moje wzruszenie było ogromne, Robert zareagował podobnie. Był to dokładnie jedenasty tydzień ciąży - czyli okres, kiedy ciążę w większości państw można całkiem legalnie przerwać. Lekarz zakończył badanie stwierdzeniem:
- No i co mam państwu jeszcze powiedzieć? Wszystko w porządku, zrobiliście państwo całkiem ładne dziecko.
- Ufff, to dobrze - odpowiedziałam - bo straszliwie denerwowałam się, że coś będzie nie tak.
- Coś by to zmieniło? - zapytał Robert, a ja nie musiałam się nawet zastanawiać nad odpowiedzią, bo wiedziałam, że co by się nie wydarzyło, mamy siebie, swoją miłość, płynącą z niej siłę i wzajemne wsparcie. I to samo dostanie od nas nasze dziecko. W poprzednich ciążach czułam dokładnie to samo wzruszenie i świadomość miłości do dziecka, mimo iż wsparcia od męża nie miałam żadnego - raczej strach, czy dzisiaj znów nie wypije ośmiu piw lub nadzieję, że skończy się na jednym.

Kilka dni później odbył się czarny protest. Moje dziecko było w mediach nazywane zlepkiem komórek. Wszystko się we mnie burzyło na to określenie. Nie potrafię w ten sposób podejść do istoty, która we mnie rośnie i dojrzewa do przyjścia na świat. Czarny protest uświadomił mi, że jestem jedną z niewielu kobiet, które tak właśnie odbierają ciążę. Czarny protest uświadomił mi, że więcej poparcia mam dla obrońców życia, mimo ich często absurdalnych haseł. I w końcu czarny protest uświadomił mi, że przerwanie ciąży, to dla wielu zabieg bardziej bagatelny, niż usunięcie spróchniałego zęba. Usunięciem zęba się nie chwalimy, bo wstyd nam, że doprowadziliśmy go do takiego stanu, aborcją zaczynamy chwalić się w mediach.

Nie potrafiłabym wypowiedzieć się w imieniu matki, która musi podjąć decyzję o aborcji w sytuacji zagrożenia życia lub sytuacji, gdy dziecko jest śmiertelnie chore. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić ogromu bólu takiej kobiety. Okazuje się, że znowu jestem wyjątkiem. Mówienie o tym, wskazywanie, co należy w takiej sytuacji zrobić,  jest  dla wielu jak rozmowa o pogodzie. Paradoksalnie część z nich nie zje jajecznicy, bo przecież jajko to potencjalny kurczak.

Brzydzi mnie taki świat. A kobietom biorącym udział w czarnym proteście, popierającym panią Przybysz - dziękuję. To był potężny cios w łeb, który nauczył mnie czegoś nowego o świecie. Mam tylko prośbę - gdy będziecie maszerować ze swoimi wulgarnymi hasłami, nie mówcie, że robicie to w imieniu dobra wszystkich kobiet. W moim nie. Ale może to dlatego, że mieszkam w wynajmowanym domu i nie mam własnych nawet sześćdziesięciu metrów mieszkania?

PS. nie głosowałam na PIS,  nie jestem po zawodówce, nie mieszkam z dala od dostępu do informacji i kultury, czytam książki i chadzam do teatru. Nie chodzę do kościoła, ale podziwiam ludzi wierzących i nie neguję znaczenia religii katolickiej dla historii naszego Państwa. Amen.