sobota, 31 maja 2014

brudzio

Dzisiaj na blogu mała rewolucja! Postanowiłam przejść z Wami na "ty". A właściwie to przejść z Wami na "ja". Do tej pory blog tworzony był w trzeciej osobie, bo miał za zadanie być opowieścią o Annie L. Jednak tak bardzo zaczęłam się identyfikować z tą postacią, albo postać zaczęła przyjmować tak wiele moich cech, że różnica wyraźnie się zatarła. Pisanie w trzeciej osobie sprawiało mi poniekąd trudność - często nieświadomie przechodziłam w narrację pierwszoosobową. Musiałam wtedy przed publikacją na siłę edytować tekst aby był spójny. Niestety tracił wówczas wiele z siły przekazu.
Mam nadzieję, że decyzję o zmianie przyjmiecie ze zrozumieniem :) I to by było na tyle z ogłoszeń parafialnych.

Ach, zapomniałabym: no to brudzio!
I nie zapomnijcie odwiedzić profilu SOSrodzice, gdzie znajduje się nowy rysunek ;)

PS. możecie oczywiście przy okazji odwiedzić i mój profil: Anna L. na fejsie ;)

PS2. Jaki czytnik kanałów RSS polecacie? Bo nie ogarniam powoli tego, co chciałabym czytać :D

poniedziałek, 26 maja 2014

Taki prezent



Postanowiła Anna L. przegonić w niedzielę potomstwo po lesie. Okazało się, że po jesiennej kondycji śladu nie ma. Ani u Anny L., ani u Syna. Córka, przez ostatni tydzień zaprawiona w bojach wędrówkowych nie narzekała. Górka, pokonywana pół roku temu ze śpiewem na ustach, tym razem spowodowała zadyszkę. Nic to! Pogoda jest, trzeba nadrobić ;)
Za to potem można było się powylegiwać w trawie na łące, a potomstwo szalało na ambonie.
Bawili się, że tam mieszkają i odżywiają się grzybami, gdyż udało się im znaleźć w lesie kilka prawdziwków. Na obiad obok młodych ziemniaków, mizerii i polędwiczek, pojawił się sos ze świeżych borowików. A po obiedzie plac zabaw. Nie ma to tamto, trzeba z pogody korzystać. Aż do wieczora!

Na łące Anna L. nazbierała sobie polnych kwiatów. Córka bukiet jej odebrała, a potem razem z Synem wręczyła - z okazji dnia matki. Ma się ten gest! (#tylewygrac) :D

Było ciasto z truskawkami i galaretką (i kawałkami szkła, które wpadły, gdy Syn rozbił szklankę), były czereśnie, był zapach lasu i łąki, były bolące od łażenia nogi. Było cudnie. Czujecie już lato?








sobota, 24 maja 2014

kolor kupy

Dzisiejszy rysunek z pozdrowieniami dla forumek z forów dziecięcych :D
"łójezu, łojezu mój maluszek zrobił zieloną kupkę!!!" ;)


piątek, 23 maja 2014

Eks = nerwy :D

Jak pokazać koleżankom, że Twoja była jest niezrównoważona? Robisz tak:
1. Czekasz na dzień, w którym była jest miła i spokojna,
2. W kolejnym dniu proponujesz byłej krótki wspólny wypad z dziećmi,
3. Gdy była się nie zgadza (bo nie ma ochoty), wymyślasz sobie, że na pewno jedzie z kim innym,
4. Dzwonisz do byłej 10 razy (przypilnuj, żeby Cię nikt nie słyszał i wybierz taki dzień, w którym ona musi odebrać, bo macie wspólnie załatwić coś ważnego),
5. Dzwonisz po raz kolejny, zrywasz wszystkie obietnice, próbujesz szantażować,
6. Dzwonisz jeszcze raz i krzyczysz, że nie posadzisz krzaków porzeczek, które kupiła z myślą o dzieciach,
7. Dzwonisz po raz kolejny, była się zaczyna denerwować. Dobra Twoja!
8. Znajdujesz dużą ilość świadków (takich, którzy dzień wcześniej widzieli uśmiechniętą byłą) i pozwalasz im wysłuchać jak wkurzona była się na Ciebie drze!

Działa zawsze niezawodnie :D Była jednego dnia się uśmiecha, a drugiego krzyczy, żebyś dał jej w końcu spokój.

Anna L. się już uspokoiła :) I Wyedytowała posta. Jak ktoś czytał poprzednią bardziej hardcorową wersję, to ma szczęście.

A tak poza tym w ramach ukojenia nerwów i na poprawę humoru Anna L. zaprasza tu: SOSrodzice na fejsie KLIK

Znajdziecie tam ten rysunek:


I będziecie tam znajdować rysunki Anny L. co tydzień ;)

czwartek, 22 maja 2014

work, work, work

Anna L. obiecuje, że niedługo napisze co w rodzinie L. piszczy ostatnio :D I obiecuje jakiś rysunek trzymający się konwencji bloga. Jednak nastąpi to w najbliższym czasie ;) A dziś się Anna L. chwali:


poniedziałek, 19 maja 2014

misz-masz czyli zielona szkoła, kotlety i komunia

Anna L. szaleje z nerwów. Córka pojechała na pierwszą w życiu zieloną szkołę. Nigdy jeszcze nie spała nigdzie bez mamy, taty lub babci. Nawet do koleżanki nie chce iść bez mamy. Jednak sama zdecydowała, że chce jechać. Oznajmiła to tonem stanowczym i nieznoszącym sprzeciwu. I pojechała... Weekend upłynął na zakupach i pakowaniu. A żeby nie było spokojnie i wesoło, również na rocznicy I Komunii Syna.

W sobotę Syn przymierzył albę. Anna L. obawiała się, że buty będą za małe i gorączkowo kombinowała jakby to rozwiązać w razie potrzeby. Buty okazały się dobre, za to alba przykrótka. Głównie spodnie. Sięgały Synowi wyyyysooooko ponad kostkę. I co zrobić? Najpierw był plan założenia jasnych dżinsów. W końcu to rocznica tylko. Ksiądz dopuścił nawet białe koszule zamiast alb. Ale Eks zapytał, czy spodni nie dałoby się przedłużyć, gdyby tak spruć dolny szew. Czasami zdarza się Eksowi wymyślić coś mądrego. Anna L. do tej pory jest pod wrażeniem. Spojrzała więc w dół i okazało się, że spodnie są podwinięte. Nikt nie zwrócił na to uwagi, bo kupowane były od jakiegoś starszego ucznia już w tym stanie. Wystarczyło tylko rozpruć. Nikt nie przeklinał pod nosem :D A wręcz wszyscy dziękowali niebiosom. Tak to wydarzenie kościelne uświęciło całą rodzinę.

A potem... nie było obiadu ani przyjęcia. Ktoś wystawia uroczysty obiad z okazji rocznicy? Bo gdyby był, mogło by być i tak:


Ręka w górę, komu się to zdarzyło? Anna L. zazwyczaj orientuje się, że coś jest nie tak, po trzecim talerzu. Chyba wynika to z ilości posiadanych dzieci. Krojenie trzeciego kotleta nie jest już takie naturalne. Za to słyszała o pewnej Pani przedszkolance, która nagminnie wszystkim kroiła kotlety. ;)


sobota, 17 maja 2014

Anna L. dla innych

Blogerki, rozpoznacie kto to?



Dla tych, którym nie udało się zgadnąć: odpowiedź po kliknięciu w link :) Tak się Annie L. spodobało jedno zdjęcie jej imienniczki, że spróbowała zmierzyć się z portretowaniem. Efekt powyżej :)

Noc Muzeów w Krakowie

Anna L. nie mogła przegapić takiej okazji. Ale zanim się połapała, że to przecież tuż tuż, było za późno. Wolnych miejsc w ciekawszych rezerwacjach brak. Na szczęście ktoś pomyślał za Annę L. wcześniej i okazało się, że rezerwacja do zwiedzania schronu przeciwlotniczego i przeciwatomowego pod kinem Świteź była już zrobiona. Także dla Anny L. Wycieczka okazała się megaciekawa, gdyż przewodnikiem był były konserwator tychże bunkrów. Pan posiadał wiedzę na temat całej tego typu infrastruktury w Nowej Hucie. Owiany tajemnicą przysięgi wojskowej (co dodało smaczku) zdradził jednak kilka szczegółów. Pokazał działającą do tej pory instalację elektryczną oraz system wentylacyjny (który również jest sprawny), itp.

Anna L. jak zwykle w takich miejscach zaczęła wizualizować sobie sytuacje zagrożenia, ucieczki wąskimi niskimi korytarzami, strach i emocje. W głowie pojawiały jej się sceny z Uniwersum Metro (KLIK - Jeżeli ktoś nie czytał, to Anna L. bardzo poleca. Szczególnie Głuchowskiego i Diakova. Doskonałe książki). Skończyło się to lekkim przerażeniem. Na szczęście razem z Anną L. miejsce to zwiedzał Duży i kilku Panów w średnim wieku, którzy tryskali humorem i rzucali zabawne komentarze w stronę przepięknych nóg Pani Magdy (wolontariuszki ogarniającej towarzystwo):

zdjęcie pochodzi stąd: KLIK

Anna L. przypadkiem (bo nieplanowanie) zwiedziła też Mury Obronne i Barbakan. Dowód jest:




A poza tym było piwo w Starym Porcie, kiełbaski z grilla o północy i spacer w deszczu wzdłuż Wisły. Się żyje!!! :D No, może nie do końca, bo zaraz po północy Annę L. ogarnęła senność i na tym skończyło się nocne zwiedzanie Krakowa. 

W przyszłym roku w tej imprezie koniecznie uczestniczyć będzie też Potomstwo. Takie postanowienie :D


 

czwartek, 15 maja 2014

powrót do naturalności

No może nie do końca do naturalności, bo kolor uzyskany drogą jak najbardziej chemiczną. Ale zbliżony do naturalnego koloru włosów Anny L.


Anna L. nie jest do końca zadowolona. Czuje się staro. Na zdjęciu wygląda oczywiście lepiej niż w rzeczywistości. A w realu:



środa, 14 maja 2014

Anna L. gotuje z lenistwa - przepis na słone paluchy


Gdy skończy się pieczywo, trzeba udać się do sklepu. Ale Anna L. bardzo nie lubi chodzić do sklepu. Dlatego w domu zawsze powinien być zapas drożdży w proszku i mąki. Serwujemy wtedy rodzinie słone paluchy na kolację :)

Anna L. obiecała przepis. Nie przemyślała jednak owej obietnicy dostatecznie i rzuciła ją dosyć pochopnie. Bo Anna niczego nie robi według przepisu, u niej wszystko jest na oko. Ale może się uda:


Przepis na słone paluchy 
(bułki, precle, czy co tam kto ulepi) a la Anna L. - tadam!!!


Jedziemy! Potrzebne nam będą dwie paczki suszonych drożdży lub pół paczki drożdży normalnych (niesuszonych). Z normalnych wychodzą lepsze. Wrzucamy je do małego garnka. Dodajemy:
- łyżeczkę cukru, 
- 1/4 szklanki wody, 
- mąki tyle, aby po zmieszaniu uzyskać konsystencję ciasta naleśnikowego. 
To jest zaczyn. Odstawiamy go w ciepłe miejsce na 15-20 minut - niech się drożdże rozmnażają.

Po tym czasie do większego (dużego) garnka wsypujemy nieco mniej niż 1/2 paczki mąki (40 dag), wlewamy tam zaczyn, dosypujemy 2 łyżeczki soli (UWAGA! będą mocno słone), 1/4 szklanki oliwy z oliwek (może być też zwykły olej, ale np. fajny smak daje olej sezamowy)  i dodajemy wody tyle, aby udało się wyrobić ciasto. To jest wersja dla dzieci. W wersji dla dorosłych Anna L. dodaje pokrojone na kawałki czarne oliwki, podsmażoną cebulę oraz nasiona i pestki jakie ma w domu. Osobno, albo naraz. Dodać możemy wszystko, co nam przyjdzie do głowy. Fajnie wychodzą z suszoną żurawiną. Starajmy się jednak, aby dodatki ze sobą grały. ;)


opcja full wypas (oliwki, cebula, słonecznik) - czyli: kto bogatemu zabroni?

Ciasto wyrabiamy, a gdy przestanie się kleić do łapek, formujemy z niego kulkę (możemy ją obsypać mąką, aby było łatwiej):

Następnie strzelamy sobie zdjęcia ciasta z własną skarpetą w tle ;)

Garnek przykrywamy i odstawiamy na godzinę w ciepłe miejsce. W tym czasie ciasto będzie sobie zwiększać dwu- trzykrotnie objętość, a my możemy zająć się czytaniem. Lub siedzeniem na fejsbuniu. Lub czytaniem fejsbunia.

Po godzinie lepimy z ciasta paluchy (około 15 cm długości i 2 cm średnicy). Możemy skręcić palucha i zlepić dwa końce, aby powstał precelek. Albo zawiązać palucha w supeł i będzie bułka. Możemy zrobić cienkie ruloniki i upleść warkocze. Córka zlepia dwa końce i formuje serduszka. Jest to zresztą dobry moment na zaangażowanie dzieci. Fajnie jest potem razem z nimi obserwować, jak kształty się zmieniają, gdy ciasto rośnie.

Blachę wykładamy papierem do pieczenia (lub pergaminem) i układamy na nim nasze paluchy zachowując około 7 cm odstęp między nimi. Gdy zapełnimy całą blaszkę odstawiamy ją na 20 min. w ciepłe miejsce. Mama Anny L. radzi przykryć całość ściereczką, ale Annie L. się nie chce. Nie chce jej się ani iść po czystą ściereczkę do pokoju, ani potem tej ściereczki prać.

Po 20 min., gdy paluchy (bułeczki, precelki) urosną, rozkłócamy całe jajko, tak jak do panierowania schabowych, i tym jajkiem, za pomocą czystego pędzelka, dokładnie je (paluchy) malujemy:


Następnie posypujemy czym dusza zapragnie: kminkiem (bleeeee, Anna L. nie znosi kminku), kryształami soli kamiennej (wtedy do ciasta dajemy mniej soli), słonecznikiem, ostrą papryką w proszku, sezamem, siemieniem lnianym, pestkami z dyni lub startym żółtym serem. Albo nie posypujemy niczym.


Paluchy pieczemy w piekarniku nagrzanym do 180 stopni przez 35 min. bez termoobiegu (ja włączam równocześnie dolne i górne grzanie), a następnie jeszcze 5 min z termoobiegiem, aby się przyrumieniły. Wszystko jednak zależy od piekarnika. Jak zaczną się rumienić wcześniej, można jednego wyjąć i spróbować czy już jest dobry.


Smacznego! Ufff

PS. paluchy są mocno słone, więc w przypadku osób niesolących dużo, ograniczenie ilości soli do jednej łyżeczki nie zaszkodzi. Szczególnie za pierwszym razem.

PS2. Ich zapach zwabia sąsiadów, a rodzina tupta wokół piekarnika. Zazwyczaj znikają zanim zdążą wystygnąć. ;) Ulubiona wersja Anny L. to z dodatkiem oliwy i czarnych oliwek.


poniedziałek, 12 maja 2014

matczyna logika = debilizm?

no bo jak to? Ano tak to:


Jak się skończyło? A tak:


Z pierogami jest tak samo. Córka je z mięsem, Syn ruskie. Więc jak chcesz pierogów, zrób se sam:

(czerwone coś na Córce to barwy wojenne, nie krew)


A gdy matka lepi...


... to jest bardzo zdenerwowana samym faktem lepienia, więc przeklina pod nosem. Anna L. zawsze sobie obiecuje, że to był ostatni raz (lepienie pierogów, nie przeklinanie). Kto w dzisiejszych czasach lepi pierogi???

Aby zdenerwowania nie okazywać potomstwu, należy je czymś zająć:


Sielanka, co?

A nie! Po 10 minutach pokłócili się o białą farbę i zaczęli się naparzać! Anna L. ulepiła tyle, co na obiad i wyprowadziła ich na plac zabaw. Resztę kończyła wieczorem :D

czwartek, 8 maja 2014

Anna L. szuka pracy

O tym, że Anna L. rozgląda się za pracą wiadomo nie od dziś. Od dziś jednak, postanowiła szukać jej za pośrednictwem bloga. Szczegóły tu:


Jeżeli możecie - udostępnijcie gdzie się da :) 

środa, 7 maja 2014

Rozmowy z Młodym VII

Czemu "VII"? Bo "Rozmowy z Młodym VI" były wczoraj tu: Rysunki Anny L. na fejsie KLIK. Jakby ktoś nie lubił jeszcze, to wiecie co robić ;)


No to tyle na dzisiaj ;)

wtorek, 6 maja 2014

Anna L. obnaża siebie i przyjaciela ;)

Są tacy, którzy nie wierzą, że życie Anny L. jest kolorowe. Są tacy, którzy twierdzą, że Anna L. fantazjuje. Anna L. obali tę potwarz tu i teraz. Pozwólcie sobie przedstawić Dużego, który ostatnio mocno się zastanawiał, kiedy się pojawi na blogu. Bo że się pojawi - to było pewne. Jest najpozytywniejszym człowiekiem jakiego Anna L. w życiu poznała.


a tu rzeczywistość (rozmowa z Dużym):


Anna L. przeprasza za literówki. Duży pewnie też przeprasza. A jak nie przeprasza, to i tak przeprasza, bo on słucha Anny L. zazwyczaj ;) Chyba jeszcze nie zorientował się, że ma przewagę w postaci masy. Nie wyprowadzajcie go z tej niewiedzy.

A poza tym w domu Anny wielkie pieczenie:

słone paluchy z czarnymi oliwkami, cebulą i słonecznikiem (wersja dla dorosłych)


ciacho z owocami według przepisu Odi (KLIK). Najszybsze w przygotowaniu i najszybciej znikające.


Przekrój ciacha


Dzieci pozazdrościły paluchów...


...więc współtworzyły kolejną partię (tym razem w różnych kształtach).


Przed upieczeniem...


...i po :)


w trakcie znikania :D



poniedziałek, 5 maja 2014

poniedziałeczek!!!!

W natłoku dzisiejszych obowiązków Anna L. pisać nie będzie. Ale za to dedykuje ten rysunek  Gosi Skrajnej KLIK


PS. Anna L. tęskni za pracą. Jakby ktoś słyszał o jakimś wakacie - dajcie znać ;)