poniedziałek, 22 grudnia 2014

Ho ho ho!

Lubisz Święta? Ja też. Ale rozumiem, że można nie lubić. Kiedyś nie rozumiałam, bo w moim domu Świeta zawsze były magiczne i, serio, czekałam na nie cały rok. A potem wyszłam za mąż. Zanim pierwsze wspólne z mężem Świeta na dobre się zaczęły,  zastanawiałam się dlaczego moja teściowa tak ich nienawidzi. A gdy się zaczęły - zrozumiałam. I też nie lubiłam Świąt przez 8 lat. A teraz znowu je uwielbiam!

W tym miejscu powinnam się pochwalić przygotowaniami? A dupa! NIC nie jest jeszcze przygotowane! Zakupy świąteczne też nie zrobione. A ja przespałam wczoraj cały dzień ;) Ale spinać się nie ma co. Wszystko się uda, jak zwykle. Chociaż wczoraj niewiele brakowało, abym znowu znielubiła Święta:


Tak, tak - wybrałyśmy się z mamą do hipermarketu ;) W tym miejscu chciałam podziękować debilności narodu, który nie potrafi korzystać z kas samoobsługowych i ustawia się w dłuuuugie kolejki do ekspedientek. Albo ustawia się tam, bo ma w koszyku alkohol. Co kto lubi... Ja w każdym razie, wolna od nałogów, mogłam załatwić wszystko relatywnie szybko :D

piątek, 5 grudnia 2014

Zwierzaki Pocieszaki

Jestem tak podekscytowana, że nawet nie wiem od czego zacząć.
Miesiąc temu postanowiłam dołączyć do akcji "Zwierzaki Pocieszaki". Najpierw miało to być kilka książeczek z wierszykami dla dzieci. Książeczek pisanych przez blogerki - a moja rola miała polegać na pomocy graficznej. Przychód z ich sprzedaży miał wspierać jakiś szczytny cel. Zaczęłyśmy rozmawiać, planować, działać. Bardzo szybko okazało się, że książeczek będzie więcej - aż 1000 egzemplarzy. Ich druk w całości zasponorował Pensjonat Reymontówka. Wyobrażacie to sobie? Ktoś z własnej kieszeni wyłożył bardzo dużo pieniędzy i opłacił druk książek, nie chcąc nic w zamian! NIC! Cała kwota, którą wpłaca kupujący trafia na konto fundacji "Kawałek Nieba", bo to właśnie ta fundacja została wybrana przez blogerki.
To nam dało kopa do działania! A wyobrażacie sobie kilkanaście bab pracujących ze sobą w stresie i zawrotnym tempie? Oj, działo się! Miałam za zadanie zilustrować tę książkę i miałam na to nieco ponad tydzień :D Razem z innymi dziewczynami pracowałyśmy dosłownie dniami i nocami. Spałam po 2 do 4 godzin na dobę, chodziłam nieprzytomna, ale dałam radę. Pozostałe dziewczyny również. I tak oto... Tadam!!!... Jest!!!!

źródło zdjęcia: Na przewijaku
Książeczka jest do kupienia na oficjalnej stronie Zwierzaki Pocieszaki. Zgodnie z tym, co pisałam na fanpejdżu, jeżeli nie macie jeszcze pomysłu na prezent pod choinkę dla jakiegoś malucha - będzie ona prezentem idealnym! Ucieszy nie tylko obdarowanego, ale również pomoże. To taki podwójny prezent ;) 

Znajdziecie w niej 10 kolorowych bajek o przytulakach należących do chłopca o imieniu Karolek. Postać tę stworzyła chyba najpiękniejsza polska pisarka - Katarzyna Targosz. Gdy Karolek wychodzi z mamą do przedszkola Zwierzaki Pocieszaki ożywają i przeżywają ciekawe przygody. Z każdej bajki płynie morał poruszający bardzo ważne w życiu dziecka wartości, ale także codzienne sytuacje. Jest króliczek, który je zbyt dużo słodyczy, przez co ma problemy z ząbkami i kotek, który ciągle pakuje się w tarapaty, fretka, która kłamie, ślimak, który szuka domu oraz jeszcze kilka barwnych postaci. Za koncepcję wizualną połowy z nich odpowiedzialna jest Asia z bloga Roballowa.

Żeby nikogo nie pominąć, wkleję listę twórców:

Monika Ludkiewicz-Kasper (zawodkobieta.blogspot.com) ‒ inicjatorka projektu
Honorata Dyjasek (www.sshadee.uchwycone-chwile.pl) ‒ inicjatorka projektu
Anna Laurman (rysunkiannyl.blogspot.com) ‒ główna graficzka
Joanna Kania (www.roballowa.pl) ‒ graficzka
Małgorzata Milian-Lewicka (ononaono.blogspot.com) ‒ redaktorka
Katarzyna Targosz (www.katarzynatargosz.pl) ‒ autorka
Ania Andrzejewska (www.przewijak.es) ‒ autorka
Aleksandra Radomska (mamwatpliwosc.pl) ‒ autorka
Karolina Klewaniec-Wypychacz (www.cukromania.blogspot.com) ‒ autorka
Marta Skrzypiec (www.matkaniewariatka.pl) ‒ autorka
Magdalena Mrozek (www.matkawygodna.pl) ‒ autorka
Karolina Lewandowska (mama-kubusia.pl) ‒ autorka
Magdalena Makowiec (mamao.pl) – strona www (projekt, wdrożenie)


Okładkę na podstawie ilustracji moich i Joanny Kani stworzyła agencja wydawnicza PressToRead.
Sponsorem druku książki „Zwierzaki pocieszaki”  jest Pensjonat „Reymontówka” z Kościeliska.

Podsumowując - kupujcie, kupujcie, kupujcie!!! A jak nie macie kasy, to informujcie i udostępniajcie :D czynienie dobra, daje niesamowitą satysfakcję!!!



PS. jeszcze MUSZĘ coś dołożyć:

Żródło: cukromania









wtorek, 2 grudnia 2014

pech, to pech

Zawsze, gdy wydaje mi się, że dokonałam niemożliwego, to zdarzy się coś takiego, zupełnie ode mnie niezależnego, że jednak okazuje się, że źle mi się wydaje...


Ale aktualnie opanowuję sytuację i chyba wszystko skończy się.... Nie powiem jak, żeby się nie spierdoliło ;)

poniedziałek, 1 grudnia 2014

dużo dobrego

"Dużo dobrego" - dokładnie tymi słowami można opisać to, co dzieje się u mnie :D Życie nabrało niesamowitego tempa, ja sama bardzo się rozwijam. Mam nadzieję, że tak zostanie. Oczywiście z przerwami na popołudnia z dziećmi i weekendy. Ostatnio musiałam dosłownie kraść czas dla rodziny. Z pomocą przyszła nam kawiarnia Stopklatka (nie jest to wpis sponsorowany), z ich fantastycznymi warsztatami.

Tydzień temu dzieci robiły własne czekolady:


wyszły tak:


Dzieciaki były zachwycone!

Po zajęciach ruszyliśmy na Kładkę Bernatka - wstyd się przyznać, że jako rodowita mieszkanka Krakowa, byłam tam pierwszy raz.


A także na lody "si gela" na Staromostowej. Mimo zimna - smakowały nam bardzo ;) W końcu trafilismy na lody czekoladowe, których smak przypominał czekoladę :D Próbowałam namówić dzieci na makaroniki, ale nie dały sie skusić. Nic to, będzie jeszcze okazja.


W tygodniu Córka brała udział w balu andrzejkowym, na którym postanowiła być wiedźmą. Moim zadaniem było stworzenie kostiumu. No i jestem z siebie dumna:




Moja wiedźma kazała się obfotografować z każdej strony, co uczyniłam z ogromną satysfakcją. Kot dzielnie asystował. Zresztą można powiedzieć, że współtworzył kreację:


Andrzejkowe imprezy zaliczyliśmy jeszcze dwie. Jedną w Stopklatce:




A drugą wieczorem, w zaciszu i cieple własnego domu:


W przyszły weekend wybieramy się do Zatora, do Parku Świętego Mikołaja. Wybór był bardzo trudny, Stopklatka bowiem kusiła nas warsztatami robienia czekoladowych Mikołajów ;)





poniedziałek, 17 listopada 2014

czas

Gdybym mogła poprosić złotą rybkę o spełnienie jednego życzenia, byłaby to prośba o więcej czasu. Chociaż zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby poprosić o zdrowie dla całej rodziny. Ale załóżmy, że to już mamy. Albo że rybka spełnia dwa życzenia.

Gdy byłam dzieckiem, tego typu baśnie wydawały mi się bardzo nielogiczne. Bo dlaczego życzeniem osoby, która miała ich ograniczoną ilość, nie było: "chcę mieć nieskończenie wiele życzeń". Z wiekiem przestałam wymagać logiki od baśni.

Wracając do mojego życzenia, czas byłby idealnym prezentem. Zawsze mi go brakuje. Na świecie jest tyle ciekawych rzeczy do zrobienia, obejrzenia, przeżycia, przeczytania i poznania. Nie rozumiem ludzi, którzy narzekają na nudę. Nie potrafię wyobrazić sobie, że mogłabym zabijać czas jakimś bezsensownym zajęciem.

Ostatnio mi go jednak brakuje wyjątkowo i niestety kończy się to niedosypianiem.

Ciekawym, co słychać w naszej rodzinie, odpowiadam: dzieje się. Wczoraj cudownie spędziliśmy wieczór:







PS. mamy instagrama KLIK

wtorek, 11 listopada 2014

kocham Cię całą moją pupą ;)

Od razu zaznaczam, że tekst nie mój. Autora nie znam. Zasłyszany. Ale tak bardzo, bardzo do mnie pasuje, że musiałam:


niedziela, 2 listopada 2014

zwierzaki pocieszaki :D





Gdy jakiś czas temu odezwała się do mnie Przewijka (KLIK), nie spodziewałam się, że zaangażowanie się w pewną akcję przyniesie mi tyle frajdy. Co to za akcja - nie zdradzę. Nie powiem też jaki jest jej cel. Jedyne co zdradzę, to fakt, że nie jest on zarobkowy. Jeżeli jesteście ciekawi co i jak, zapraszam na fejsunia: Zwierzaki Pocieszaki (KLIK). Wpadajcie i polubiajcie :D Warto ;)

Zobaczycie, co potrafi zdziałać razem grupa bab.

czwartek, 23 października 2014

przepis na bezglutenowe ciasto z dyni hokkaido i mąki ryżowej

Postanowiłam zrobić ciasto. Miało być bezglutenowe i zdrowsze niż takie zwykłe. Zrobiłam na próbę, zupełnie na czuja - dzieci pochłonęły całe w 10 min. Syn poprosił o upieczenie takiego do szkoły. Córka w trakcie konsumowania trzeciego kawałka, dowiedziała się, że je dynie. Przerwała przeżuwanie na 5 sekund, po czym wzruszyła ramionami i jadła dalej.

Kolejnego dnia upiekłam drugie. Kuzynowi, który wpadł w odwiedziny, smakowało.

Ciasto jest niezwykle aromatyczne i w ogóle nie czuć w nim braku zwykłej pszennej mąki. A poza tym robi się je momentalnie. Gdybym miała w domu, pokusiłabym się jeszcze o wrzucenie do niego odrobiny startego imbiru. Bo wydaje mi się, że bardzo by pasował.

Ale do rzeczy:





PS. Puree z dyni robimy tak: puree z dyni

czwartek, 9 października 2014

Bycie rodzicem ryje mózg

Nie mam pojęcia dlaczego dzieci uwielbiają ryjące mózg piosenki. Im bardziej taka piosenka jest powtarzalna, rytmiczna, prosta, słodka do porzygania i niewymagająca myślenia, tym bardziej się dzieciom podoba. Gdy moje potomstwo było jeszcze całkiem małe, wieczornym rytuałem było słuchanie angielskich piosenek. O takiej na przykład:




Albo takiej:


To były ich dwie ulubione. Obie mają to do siebie, że po ich usłyszeniu cała rodzina nuci to cholerstwo zupełnie bezwiednie. Całe szczęście dzieci już z tego wyrosły. Natomiast sam kanał dreamenglish Wam polecam, są tam także całkiem przyjemne utwory. Posłuchajcie na przykład piosenki o liczeniu. Córka przez pół roku była przekonana, że sześć to po angielsku "jump" ;)


Żeby nie było tak wesoło, że niby już wyrośli i spokój w domu, postanowiłam atmosferę trochę zamącić. Ostatnio cały wieczór w kółko śpiewałam to:



Różnymi głosami. W kółko. 2:58 - moje ukochane zawodzenie się zaczyna. W trakcie ścielenia łóżka, wskoczyłam na nie i udając, że jest sceną, postanowiłam dać koncert. Głos modulowałam jak w operze. Syn wskoczył do mnie. Poskakał po łóżku, po czym rzekł:
- Niech Pani już kończy, bo brzmi Pani jak awaria.
Nie dana mi będzie kariera muzyczna. nawet we własnym domu mnie nie doceniają. Ale za rycie mózgu się odpłaciłam :D

Ps. odpłacam się zresztą codziennie:





niedziela, 5 października 2014

piątek, 3 października 2014

Wycieczka szkolna

Wczoraj, pierwszy raz w życiu, byłam opiekunką na wycieczce szkolnej. Byłam mocno przerażona tą perspektywą, ale jak się okazało zupełnie niepotrzebnie. Zaczęło się "cudownie". Cała wycieczka czekała na mnie i córkę bo ugrzęzłyśmy w korkach. Syn też z nami ugrzązł, ale w jego przypadku konsekwencją było tylko opuszczenie pierwszej lekcji. W pewnym momencie zdecydowaliśmy zostawić auto pod mijaną Biedronką i dobiec do szkoły na własnych nóżkach. W sumie droga zajęła nam nie 15 minut (jak zwykle), a ponad godzinę. Całe szczęście po drodze do Zatora, gdzie zmierzaliśmy, korków nie było i udało się zdążyć na czas. 

I tu nastąpił moment, którego najbardziej się obawiałam. Czyli wypuszczenie szarańczy na teren otwarty. Ponieważ moich dwoje dzieci zazwyczaj w takim wypadku biegnie w dwie przeciwne strony, byłam przekonana, że czterdzieścioro czworo zrobi dokładnie to samo. Próbowałam zatem podzielić 360 stopni na 44 równe części, te zaś pomnożyć przez ilość dzieci przypadających na jednego opiekuna. Jednocześnie szacowałam w myślach średnią prędkość jaką osiąga siedmiolatek. Tak, wiem, zboczenie umysłów scisłych. Wszystko po to, aby jak najlepiej się przygotować. Zanim skończyłam liczyć... szarańcza stała w równym rządku w parach. Eeeee???? To nauczyciele mają tak łatwo? Tak... że tego:


Jak się okazało później, nauczyciele nie mają tak łatwo. Przez całe moje życie nikt nie zadał mi tylu pytań. Mądrych, głupich, śmiesznych, absurdalnych. Najlepsze było jedno. W trakcie rejsu po jeziorze mitologii i omawianiu postaci Erosa:
- Proszę Pani, a dlaczego jak widzę całujących się ludzi, to chce mi się siku?
I co? Swoim dzieciom bym odpowiedziała. Ale obcym? Nie mając pojęcia o poglądach ich rodziców. Wybór padł na najbardziej wychowawczo błędną opcję:
- Nie wiem! - odburknęłam świadoma własnej porażki. Na pedagoga to ja się nie nadaję! ;)

A poza tym dzieciaki są zwyczajnie cudowne, ich radość zaraża. Wróciłam bardzo pozytywnie zmęczona. Mogę jeździć z nimi na wycieczki częściej :D

wtorek, 30 września 2014

poniedziałek, 29 września 2014

feministki

O tym, że mężczyźni nie lubią feministek wiedzą wszyscy? A może jest tak, że tylko głupi mężczyźni nie lubią feministek? Ci mądrzy wiedzą trochę więcej i słowo feministka nie kojarzy im się z wytartymi sloganami? Wszystkie znane mi feministki są szalenie inteligentne, zadbane, bardzo ciepłe i kobiece :)


poniedziałek, 22 września 2014

Trzeba ją porządnie przelecieć

Żaden rysunek na fejsowej stronie Anny L. nie był tak często udostępniany ;) No to wrzucam go też tutaj. Bulwersujcie się :D


środa, 17 września 2014

do spania

Niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczego moje non stop tłukące się dzieci potrafią niebywale zgodnie się bawić gdy nadchodzi pora spania?
Pół godziny przed porą mycia zębów i kładzenia się do łóżek informuję ich, że zostało im pół godziny, więc jeżeli ktokolwiek ma ochotę na coś do jedzenia, picia, potrzebuje jeszcze coś zrobić, to teraz. Odzewu brak. Mija pół godziny. I nagle dzieci stwierdzają, że są jeszcze głodne. Ale nie na kanapkę, tylko na coś ciepłego. Aaaa, i pić im się chce. Nie wody z sokiem. Herbaty. A tak w ogóle, to oni chyba jeszcze coś tam mieli zadane, o czym zapomnieli wcześniej. Po ogarnięciu tego wszystkiego kładą się do łóżek. I tu nagle przypominają sobie o istnieniu toalety. Tak ze trzy razy. A potem to jeszcze by się czegoś napili.
Tu jest moment na chwilę oddechu. Czytamy. Najgorzej jest, jak mamy wybrać nową książkę, bo się kłócą którą. Problem rozwiązuję ja. Ja wybieram. Zazwyczaj jest to jednak bardzo przyjemny moment. Czytanie jest takie cudowne, gdy nie da się przeczytać nawet jednego zdania nie przerywając. A przerwać trzeba, bo dzieci dyskutują na temat tego, czego słuchają już w trakcie czytania. Wyciszeni (no w miarę) kończymy czytać. Potomstwo idzie spać. 
Dopóki mieli wspólny pokój w tym miejscu następowała kłótnia: Bo jego stopa wystaje na moje łóżko! Bo ona za głośno oddycha. Bo on się wierci! A ona leży w dziwnej pozycji i mnie to denerwuje. Mamo, bo on/ona gada i nie mogę spać. Teraz mają osobne pokoje. Wrzeszczą więc oboje równocześnie: mamo!!! przytul!!! Słyszałam, że jemu dałaś 11 buziaków, a mi 10! Dlaczego???

Aaaaaa!!!!! 
Tak, ćwiczę cierpliwość. Nie wychodzi mi to. Ustaliliśmy, że jednego dnia dłużej przytulam jedno, a drugiego drugie. Wyszło dobrze. Sami mnie wysyłają do pokoju drugiego, "wiesz, żeby nie było mu smutno, że ze mną tylko rozmawiasz". Wiem też, że rozpoczynanie akcji "spanie" wcześniej nic nie daje. Wtedy mają więcej potrzeb i w rezultacie wychodzi na to samo, tylko akcja się przedłuża. Mam nadzieję, że kiedyś opanuję sztukę spokojnej organizacji wieczoru. Albo sztukę: odpuszczam organizację, bo dzieci organizują się same.
Mam też nadzieję, że nie będzie to dopiero po ich trzydziestych urodzinach ;)



PS. śledzicie Annę L. na fejsie? bo rysunków tam jest więcej niż tu ;) Anna L. na fejsie KLIK

wtorek, 9 września 2014

Co tam słychać u Anny L.? - kolorowanka koń

Jakoś nie miałam ostatnio weny do pisania o tym co słychać w naszej rodzinie. Głównie dlatego, że albo robię przetwory, albo chodzimy na grzyby, albo robimy inne ciekawe rzeczy.

Na przykład Córce do kolorowania rysuję konie. Najcześciej jest to odwzorowanie jakiegoś zdjęcia, które znalazła sobie w necie. I tak, dzisiaj mamy to:


Zdjęcie po otwarciu w pełnym rozmiarze nadaje się do druku, więc jeżeli ktoś lubi kolorowanki z końmi, to drukujcie śmiało. Zastanawiam się, czy nie wrzucać tu także innych.

Zdjęciami Was zasypię, żeby nie ględzić:




Przetwory (to tylko część)


Rysujemy (wszyscy) - ja ćwiczę rysowanie na papierze, gdzie nie bardzo mam możliwość poprawiania, a już w ogóle nie mam możliwości przesuwania i przestawiania elementów. Ten rysunek był potem lepiej dopracowany, ale zdjęcia efektu ostatecznego nie mam ;) Córka za to wczoraj dorwała mój blok i w ostatniej chwili powstrzymałam ją przed pokolorowaniem moich prac (bo takie smutne są i szare, samym ołówkiem, mamusiu).


Grzyby zbieramy, a poza tym jeździmy na zloty czarownic:






Jak zwykle jest też satyrycznie: