Wycieczka szkolna

Wczoraj, pierwszy raz w życiu, byłam opiekunką na wycieczce szkolnej. Byłam mocno przerażona tą perspektywą, ale jak się okazało zupełnie niepotrzebnie. Zaczęło się "cudownie". Cała wycieczka czekała na mnie i córkę bo ugrzęzłyśmy w korkach. Syn też z nami ugrzązł, ale w jego przypadku konsekwencją było tylko opuszczenie pierwszej lekcji. W pewnym momencie zdecydowaliśmy zostawić auto pod mijaną Biedronką i dobiec do szkoły na własnych nóżkach. W sumie droga zajęła nam nie 15 minut (jak zwykle), a ponad godzinę. Całe szczęście po drodze do Zatora, gdzie zmierzaliśmy, korków nie było i udało się zdążyć na czas. 

I tu nastąpił moment, którego najbardziej się obawiałam. Czyli wypuszczenie szarańczy na teren otwarty. Ponieważ moich dwoje dzieci zazwyczaj w takim wypadku biegnie w dwie przeciwne strony, byłam przekonana, że czterdzieścioro czworo zrobi dokładnie to samo. Próbowałam zatem podzielić 360 stopni na 44 równe części, te zaś pomnożyć przez ilość dzieci przypadających na jednego opiekuna. Jednocześnie szacowałam w myślach średnią prędkość jaką osiąga siedmiolatek. Tak, wiem, zboczenie umysłów scisłych. Wszystko po to, aby jak najlepiej się przygotować. Zanim skończyłam liczyć... szarańcza stała w równym rządku w parach. Eeeee???? To nauczyciele mają tak łatwo? Tak... że tego:

Jak się okazało później, nauczyciele nie mają tak łatwo. Przez całe moje życie nikt nie zadał mi tylu pytań. Mądrych, głupich, śmiesznych, absurdalnych. Najlepsze było jedno. W trakcie rejsu po jeziorze mitologii i omawianiu postaci Erosa:

- Proszę Pani, a dlaczego jak widzę całujących się ludzi, to chce mi się siku?

I co? Swoim dzieciom bym odpowiedziała. Ale obcym? Nie mając pojęcia o poglądach ich rodziców. Wybór padł na najbardziej wychowawczo błędną opcję:

- Nie wiem! - odburknęłam świadoma własnej porażki. Na pedagoga to ja się nie nadaję! ;)

A poza tym dzieciaki są zwyczajnie cudowne, ich radość zaraża. Wróciłam bardzo pozytywnie zmęczona. Mogę jeździć z nimi na wycieczki częściej :D