czy Anna L. jest mężczyzną?

Wiele razy w ciągu dnia Annie L. zdaje się, że nie do końca jest kobietą. Bo czym, według wszelkich żartów w internetach, charakteryzuje się mężczyzna? Ano na przykład tym, że to totalna ofiara losu, gdy w grę wchodzą obowiązki domowe. I że trzeba mu sryliardy razy powtarzać, żeby coś zrobił:

Obowiązki domowe mogłyby dla niej nie istnieć. Anna L. ma tysiące fajniejszych rzeczy w głowie i nawet gdy zmusi się już do zrobienia czegokolwiek, to i tak myśli o czym innym (książce, nowym rysunku, tekście, swetrze do zrobienia na drutach, itd.).

Kolejna cecha charakterystyczna dla mężczyzn to... Mała podpowiedź: kobiety spójrzcie na swoich mężczyzn. A teraz popatrzcie w dół. Nie! Nie tu! Niżej, jeszcze niżej... Bingo! Buty. Te same co wczoraj, przedwczoraj, tydzień temu, miesiąc, w tamtym roku... Anna L. jak już ubierze jedne buty i je sobie rozchodzi, to nie ma bata, aby chodziła w czymś innym dopóki sezon się nie zmieni. Chociaż wspomina też z rozrzewnieniem stare nastoletnie czasy, gdy w glanach chodziło się na sanki zimą i na plażę latem. I tu następuje odejście od typowych męskich cech: nasza bohaterka nie lubi patrzeć na kobiety w szpilkach. Od razu współodczuwa ich przeraźliwe zmęczenie stóp i przykurcz ścięgien w łydkach.

Anna L. nie znosi też chodzić na zakupy. I do tej pory nie mieści jej się w głowie dlaczego centra handlowe ktoś nazwał "galeriami".

Jedziemy dalej: podteksty, domysły, ukryta prawda. Do Anny L. trzeba mówić otwarcie, dużymi literami i na chłopski rozum. Łopatologicznie. I nie, nie domyśli się, że coś powinna zrobić jeżeli nie powie jej się tego wprost.

Na domiar wszystkiego ma czelność mieć własne zdanie!

I tak, Anna L. chętnie nazywałaby siebie mężczyzną gdyby nie słoiki... Tak trudno je otwierać. Miiisssiuuuuu!!!! Pomóż!